دیشب تا دیر وقت درگیر یه غزل بودم!!!!!!

نمی دونید ردیف کردن قافیه های جور واجور چه سخته

مخ آدم هنگ می کنه مجبوری با ی سیب یا یه استکان چایی ری استارش کنی شاید فرجی بشه!!!!

ی جمله معروفم هس که میگه: چون قافیه تنگ آید , شاعر ب جفنگ آید!!!!

اما من تمام حواسمو جم می کنم که یه موقع جفنگ نبافم مث بعض حضرات!!!!

از حالا دیگه کمیته ی شاعران در صدد ریختن خون من هستن!!!!

منِ گمنام دگر قابل کشتن دارم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!